जाजरकोटको लहँ गाविस अन्तर्गत थाप्ला ग्राग्लीमा वि.सं. २०३५ सालमा जन्मीनु भएका कमरेड संसारसेन पृथक सानै उमेरदेखि विद्रोही स्वभावका हुनुहुन्थ्यो भन्ने कुरा उहाँँको परिवारबाट बुझेको छु र उहाँ अन्यायका विरुद्धमा जहिले पनि अगाडि उभिने एउटा क्रान्तिकारी योद्धा हुनुहुन्थ्यो । देशमा भइरहेको अन्यायका विरुद्धमा नेकपा माओवादीले २०५२ साल फगुन १ देखि सञ्चालन गरेको अत्याचारको वर्गीय मुक्ति युद्धमा कमरेड संसारसेन पृथक विद्यार्थी हुँदै विभिन्न जिम्मेवारी सम्हाल्दै जनमुक्ति सेनाको बटालिनयत सह–कमाण्डरको जिम्मेवारीमा हुनुहुन्थ्यो । जनमुक्ति सेना हुँदा उहाँले लडेका ठूलाठूला लडाईका मोर्चाहरूमा विजय प्राप्त गर्दै अगाडि बढेको इतिहास साक्षी छ । त्यसै क्रममा पार्टीमा देखा परेको वैचारिक बिचलन र त्यसमा परेका प्रचण्ड र बाबुरामले क्रान्तिकारी पार्टी र क्रान्तिकारी योद्धाहरूलाई धोका दिँदै युद्धलाई विर्सजन गरेका थिए । यो कुरा कमरेड संसारसेन पृथकलाई चित्त बुझेको थिएन र क्याम्पिङ भएका जनमुक्ति सेनामा ठूलो विद्रोह भएको थियो । त्यो विद्रोहको नेतृत्व गर्दै कमरेड संसारसेनले विद्रोहको लाइनलाई निरन्तर पकडी रहनु भयो । सेना समायोजनमा पनि भाग लिनु भएन र अवकाश रोज्नु भयो । अवकाशपछि पनि निरन्तर बहस छलफल र आफ्ना लेख, कविता तथा गीतमार्फत् क्रान्तिकारी आवाज बुलन्द गर्दै हुनुहुन्थ्यो । क्रान्तिकारीहरूलाई अनेकौं बाधा व्यवधानहरू आइरहन्छन् तर संसारसेन कहिल्यै पनि नडगमगाई आपूmमा आएको जिम्मेवारीलाई पूरा गर्न कहिल्यै पछाडि पर्नुभएन । पारिवारिक, आर्थिक समस्या भएका कारण उहाँले विदेशिनु परे पनि विदेशमा रहँदा पनि नेपाल र नेपाली सर्वहारा वर्गको मुक्तिका निम्ति सँधै क्रान्तिकारी बिचार प्रवाह गरिरहनु हुन्थ्यो । मसँग कुरा हुँदा केही व्यक्तिगत समस्याका कारण विदेश आउनु परेर पार्टी राजनीतिबाट टाढा भए पनि म कहिल्यै पनि क्रान्तिबाट टाढा छैन र हुँदैन साथै म आएर फेरी पनि वर्गीय मुक्ति युद्धमा सामेल हुनेछु भन्नुहुन्थ्यो ।
जाजरकोट र रुकुमको सीमानाको गाउँ सोतीमा भएको घटनाले उहाँलाई धेरै पीडित बनाएको थियो । किनभने आफ्नो जिल्ला र आफ्नै क्षेत्र भएका कारण पनि उहाँलाई धेरै पिडा भएको हो । त्यसैमाथि दलित युवाहरूको नरसंहार भएको बाँचेका युवाहरूले पनि कमरेड संसारसेनलाई खोजेको आपूm पनि भौतिक रूपमा त्यहाँ नभएको पिडा व्यक्त गर्नुहुन्थ्यो । उहाँले मसँग मेसेन्जरमा कुरा गर्दा त्यस घटनाका अपराधीहरूलाई जसरी पनि सजाय दिनुपर्छ भन्नु भएको थियो । बिडम्बना त्यसको भोलिपल्ट दु:खत घटना सुन्नु पर्यो । मलाई पनि यो कुरा सुन्दा धेरै दु:खी भएँ र अब उहाँलाई सम्झिने उहाँले गरेका काम समाजमा छोडेर गएका क्रान्तिकारी बिचारमा हामी निरन्तर अगाडि बढ्नु पर्छ त्यही नै उहाँप्रति साँचो सम्मान हुनेछ ।
उहाँको र मेरो भेट बाँके आएपछि भएको थियो । उहाँको सानो काठको घुम्ती पसल थियो । म समय मिलाएर त्यो उहाँको घुम्तीमा जाने गर्थें । भेटमा परिवर्तनका कुरा विभेदका कुरा, वर्गीय कुरा र सर्वहारा वर्गको मुक्तिका लागि कसरी अगाडि बढ्ने भन्नेमा छलफल भइरहन्थ्यो । यसले गर्दा हाम्रो सामिप्यता बढेको थियो । त्यसैले प्राय: भेटघाट भइरहने गर्दथ्यो । बिचारबाट लाल र सङ्घर्षबाट निपुण एक योद्धासँग भेट्न र कुराकानी गर्न असाध्यै मन लाग्ने गर्दथ्यो । वर्गीय मायाले होला आज पनि संसारसेन आँखा वरिपरि आउनुहुन्छ । उहाँको जीवनसाथी कमरेड प्रतिज्ञा बहिनीसँग भेट हुँदा त झन् उहाँको अनुहारमा छछल्किने मालेमावादप्रतिको चोखा निष्ठा सहित कुरा गरेको अनुहार आँखामै आउँछ । उहाँको निधनले मलाई असाध्यै मर्माहित बनाएको छ । उहाँको निधनपश्चात् उहाँको जीवनसाथी प्रतिज्ञाको वेदनालाई कम गर्नका लागि हामीहरू प्राय: सबै कामकाजहरूमा खटेर सहयोग गर्नुपर्छ । कमरेड प्रतिज्ञाको जीवनमा अकस्मात परेको पिडालाई पूर्णरूपमा निको पार्न त नसकिएला तर कम गर्ने प्रयत्न गर्नुपर्छ भन्ने ध्ययका साथ हामी सबै कमरेडहरू उहाँको सब नआन्जेल खटिरह्यौं । ठिक एक महिनाको अन्तरालमा वि.संं २०७७ असार १३ गते बिहान ११ बजे सववाहन गाडीमा कमरेड संसारको मृत शरीर बन्द बाकसमा उहाँको घरको आँगनमा आईपुग्यो । आँगनभरि उहाँका घरपरिवार, आफन्तजन, शुभचिन्तक र पार्टीका सहयोद्धा कमरेडहरूको घुँइचो थियो । त्यो कोभिडको कठिन परिस्थितिको प्रवाह नगरी उहाँलाई भेट्नेहरूको लाम आज पनि मेरो मानसपटलमा ताजै छ । मानिसको ठूलो उपस्थिति सहित उहाँलाई राप्ती नदीमा लिएर चितामाथि पार्टीको रक्तरञ्जित रातो झण्डा ओढाएर अन्तिम श्रद्धाञ्जली दिइयो । यति मात्र नभई उहाँले उठाएको झण्डालाई कहिल्यै झुक्न नदिने प्रतिवद्धता पनि गरियो । क्रान्तिकारी बिचारमा लामबद्ध हुन र गर्नका लागि उहाँका रचनाहरूले सँधै प्रेरणा दिइरहने छन् । क्रान्तिकारीहरूलाई उहाँको जीवन सङ्घर्षको कथा र उहाँद्वारा रचित रचनाहरूले अविरल लागिरहन प्रेरित गरिरहनेछन् । मालेमावादको आलोकभित्र रहेर वर्गीय मुक्ति आन्दोलनमा लागिरहनु नै उहाँप्रतिको सच्चा श्रद्धाञ्जली हुनेछ ।
