सकारात्मक परिवर्तनवाहक विचार, कला/साहित्य र सत्य खवरको बाटाे

जनयुद्धको एउटा उर्जाशील समय । त्याग, तपस्या, वीरता र बलिदानका महान गाथा । उदात्त भाव । निष्ठा र समर्पण । दुनियाँ बुझ्ने र बदल्ने महान अभियान । हल्लायो नेपाली समाजलाई जरैदेखि । उथलपुथलकारी दशवर्षे जनयुद्धले रुपान्तरणको ऐतिहासिक र महान फड्को हान्दै थियो । साम्राज्यवादीहरुलाई विश्व सर्वहारावर्गले भनिरहेको थियो– सगरमाथाको देशतिर हेर ! क्रान्ति विजय हुँदैछ । तर विडम्बना, बलात् नेतृत्वको एउटा हिस्साले गरेको वर्गीय र राष्ट्रिय आत्मसमर्पणसँगै नेपाली समाजको आर्थिक–सामाजिक–साँस्कृतिक रुपान्तरणको प्रक्रिया अबरुद्ध बन्न पुग्यो । नेतृत्वको त्यो धोका र गद्दारीसँगै जनयुद्धले सेटब्याक खान पुग्यो । परिणामतः जनमुक्ति सेनाको डिभिजनस्तरको सैन्य संरचना तहसनहस हुन पुग्यो । आधारइलाका, जनकम्युन र जनसंस्कृतिहरु एकाएक धरासायी भए । अनि त्यो महान बलिदान र आदर्शमाथि औला ठड्याउन थालियो । जनयुद्ध लडेर आएको नेतृत्वसहितको एक हिस्साले प्रतिक्रियावादी शक्तिसँगै आत्मसमर्पण गरी हिजोकै सढेगलेको संसदीय विभेद र उत्पीडनकारी राज्यसत्ताको जुठोपुरो खान थाल्यो । जनयद्ध लडेको माओवादी आन्दोलन टुट फुट विभाजनबाट गुज्रन पुग्यो । क्रान्ति प्रतिक्रान्तिमा बदलिन पुग्दा जनयुद्ध लडेको विशाल पंक्ति (मूलतःइमान्दार पंक्ति), सहिद तथा वेपत्ता योद्धा परिवार, घाइते अपाङ्गहरु असाध्यै पीडादायी स्थितिबाट गुज्रन पुग्यो । जनयुद्धविरोधीहरुको स्वर अहिले ठूलो भएको छ । चौतर्फी रुपमा उनीहरु जनयुद्ध गलत थियो, औचित्य सावित गर्न सकेन, यति ठूलो बलिदानको कुनै मूल्य रहेन आदि आदि भन्दै आक्रमण गरिरहेका छन् । सबैभन्दा ठूलो विडम्बना त के छ भने हिजो जनयुद्ध लडेको नेतृत्वसहितको ठूलो आत्समर्पणकारी हिस्सा नै जनयुद्ध लडेर ठूलो गल्ती गरिएछ भनेर पश्चाताप गरिरहेको छ । जनयुद्धमा गरेको पाप पखाल्न भन्दै विभिन्न मठ, मन्दिर, देवालयमा पुजापाठतिर लिहिन हुन थालेको छ । र, युद्ध अपराधीको आरोपमा हेग पो पु¥याउलान् कि भन्ने डरले विस्तारवादी र साम्राज्यवादी शक्तिहरुको लोती चाट्न र उनीहरुको स्वार्थ र इशारामा देशै बेच्न पनि पछि नपर्ने हातलमा देखिन पुगेका छन् ।

 

अब देश बचाउने जिम्मा भनेको नेपाली जनताको हातमा छ, काँधमा छ । इतिहासका निर्माता जनता हुन् । वीर पुर्खाहरुले अंग्रेज साम्राज्यवादसँग वीरता र बलिदानीपूर्वक लडेर बँचाएको यो देश आजको पुस्ताले भारतीय विस्तारवाद र अमेरिकी साम्राज्यवादका विरुद्ध लडेर बँचाउन सक्छ कि सक्दैन ? यो प्रश्नको जवाफ तीन करोड नेपाली जनताले दिने बेला आएको छ । दक्षिण पूर्वी एशियाली राष्ट्र भियतनामले अमेरिकी साम्राज्यवादलाई धुलो चटाउने तागत राख्यो भने वीर नेपालीहरुले भारतीय विस्तारवाद र अमेरिकी साम्राज्यवादलाई धुुलो चटाउने तागत किन राख्न सक्दैन, राख्न सक्छ । यहाँको भूराजनीतिक स्थिति, सामरिक भौगोलिक अवस्थिति र यहाँका जनताको लडाकु तथा वीर गोरखाली चरित्रलाई युद्धको आधुनिक प्रविधिसँग जोड्न सक्ने हो भने विश्वयुद्धलाई नै चपाउन सक्ने र पचाउन सक्ने क्षमता नेपाल भूमि र नेपाली जनतामा छ । एक्काइसौं शताब्दीको यो तेस्रो दशकमा नेपालले इराक र अफगानिस्तानको होइन, भियतनामको इतिहास दोहो¥यानेछ, चीनको इतिहास पुनरावृत्त गर्नेछ । र, आफ्नै वीर पूर्खाले खेलेको भूमिका र लेखेको इतिहासलाई नयाँ ढंगले परिस्कृत गर्नेछ । इतिहास कायरहरुको हुँदैन, वीरहरुको हुन्छ, हार्नेहरुको होइन, जित्नेहरुको लेखिन्छ ।